یاد من باش

رفتیُ خاطره های تو نشسته تو خیالم
بی تو من اسیر دست آرزوهای محالم
یاد من نبودی اما، من به یاد تو شکستم
غیر تو که دوری از من ، دل به هیچ کسی نبستم
یاد من باش تا بتونم، همیشه برات بخونم
بی تو وُ عطر تن تو، یه چراغ نیمه جونم

همترانه! یاد من باش
بی بهانه یاد من باش
وقت بیداریِ مهتاب،
عاشقانه یاد من باش

اگه باشی با نگاهت، میشه از حادثه رد شد
میشه تو آتیش عشقت، گُر گرفتنُ بلد شد
میشه از چشم تو پرسید، راه کهکشون ِ نورُ
میشه با دشت تو فهمید، معنی پل عبورُ
اگه دوری، اگه نیستی، نفس فریاد من باش
تا ابد، تا تهِ دنیا، تا همیشه یاد من باش

همترانه! یاد من باش
بی بهانه یاد من باش
وقت بیداریِ مهتاب،
عاشقانه یاد من باش

منُ پنجره

وقتی که تنگ غروب بارون به شیشه میزنه!
همه غصه های دنیا توی سینه منه!
توی قطره های بارون، میشکنه بغض صدام!
دیگه غیر از یه دونه پنجره هیچی نمیخوام!
پشت این پنجره میشینمُ آواز میخونم!
خودمُ تنها ترین آدم دنیا میدونم!

دنبال یه چیز میگردم که نمیدونم چیه!
یه نفر تو قلبمه که من نمیدونم کیه!
یه نفر که نیمه ی گمشده ی ترانه هاست!
تکیه گاه خوب گریه های تلخ ُ بی صداست!

پشت این پنجره تنها تو غروبا میشینم!
خودمُ گُم میکنم اونو تو آینه میبینم!
گاهی وقتا پا میذاره توی رویا های من!
میبینم که لحظه هام نابُ تماشایی شدن!
اما این فقط یه خوابه، خواب پشت پنجره!
وقت بیداری بازم غم میشینه تو حنجره!

دنبال یه چیز میگردم که نمیدونم چیه!
یه نفر تو قلبمه که من نمیدونم کیه!
یه نفر که نیمه ی گمشده ی ترانه هاست!
تکیه گاه خوب گریه های تلخ ُ بی صداست